"Eindelijk op mijn plek in het Rode Klif"

De hersenschade van Judith zit overal een beetje. Daardoor heeft ze spasmen in haar benen en vaak pijn. Ze zocht lang naar de juiste zorg en de beste woonplek. Die vond ze in het Rode Klif in Lelystad. Ze woont er fijn, heeft veel vrienden en ze werkt. “Ik ben hier eindelijk op mijn plek.”

Kantje boord

“Eigenlijk wisten ze vanaf het moment dat ik geboren ben, niet wat ze met me aan moesten", zegt Judith. "Mijn moeder was aan het einde van haar zwangerschap voor controle in het ziekenhuis. Ze kreeg daar een placentaloslating. Wij verkeerden beiden in levensgevaar, maar we hebben het gelukkig overleefd. En toen kwam ik op de couveuseafdeling terecht. Lag ik daar als enorme baby tussen allemaal kleintjes.”

Een vertraagde ontwikkeling

Judith had zuurstofgebrek gehad maar niemand wist wat de gevolgen waren. “Mijn moeder werd met mij naar huis gestuurd met de boodschap: ‘We weten niet hoe het gaat lopen. Probeer eruit te halen wat erin zit, maar verwacht niet te veel.’ Het was meteen duidelijk dat ik een vertraagde ontwikkeling had. Alles wat een normale baby doet, ging bij mij veel langzamer. Slikreflex, zelf zitten. Door heel veel fysiotherapie en stimuleren, ben ik uiteindelijk gaan lopen en praten. Mijn moeder heeft alles gedaan om uit mij te halen wat in me zat.”

Tot haar 12de woonde Judith gewoon thuis in Apeldoorn en ging naar het speciaal basisonderwijs. Daarna kon ze naar een VMBO in Arnhem. Daar woonde ze in een zorginstelling omdat het reizen te intensief was. “Vriendinnetjes uit mijn klas woonden er ook, want iedereen moest ver reizen. Ik had de tijd van mijn leven. Thuis had ik niet echt vriendinnen. Daar wel.”

Toen haar moeder naar de Noordoostpolder verhuisde, verhuisde Judith mee. Ze ging in een zorginstelling Emmeloord wonen. “Daar ging ik lichamelijk heel erg achteruit. Ik had steeds meer zorg nodig. Ik lag veel in bed omdat ik niet meer kon zitten in de rolstoel. Toen ben ik onderzocht en kreeg ik de diagnose Cerebrale parese. Hersenletsel dat vlak voor, tijdens of vlak na bevalling is ontstaan. Hoe mensen daaruit komen, varieert ontzettend. In mijn geval is het lastig dat het hersenletsel overal een beetje zit. Er is misschien ook schade die niet is waar te nemen.”

Er ging een wereld voor me open

De moeder van Judith werkte destijds in het ziekenhuis in Zwolle en een collega attendeerde haar op InteraktContour: 'Daar hoort Judith thuis. Dat past veel beter bij haar. Ze krijgt daar de juiste verpleegkundige zorg en begeleiding'. "Zo ben ik op mijn 24ste in het Rode Klif terechtgekomen en ik ben nog altijd heel gelukkig hier. Ik kwam er erachter dat veel dingen waarvan ik dacht ze bij mij hoorden, bij andere mensen ook voorkomen. Er ging een wereld voor me open. Ik heb eindelijk gelijkwaardige gespreksstof met andere bewoners. We praten over serieuze dingen. Dat miste ik heel erg op de andere woonlocatie."

Door de verhuizing naar het Rode Klif, ging Judith enorm vooruit in haar zelfstandigheid. Ze kreeg een nieuwe rolstoel waardoor ze zich zelfstandig kan bewegen. “Op de vorige locatie kreeg ik op vaste tijden hulp bij het aankleden en douchen. Die tijden waren net niet fijn. Hier vroegen ze: ‘Wat vind jij fijn?’ Dat is fantastisch. Vroeger werd voor mij besloten. Hier zeggen ze: ‘Hoe wil jij je leven inrichten? Dan proberen we dat in te bouwen.’ Er is ook gekeken naar innovatieve hulpmiddelen waardoor ik nog zelfstandiger kan zijn. Ik heb nu een doucheföhn die me helemaal droog blaast na het douchen.”

Ik wil laten zien wie ik ben en wat ik wél kan

“Toen ik hier kwam wonen, nam ik me voor: ‘Ik ga nooit meer eenzaam zijn en mezelf opsluiten.’ Ik heb nu een heel actief leven. Ik heb hier een heel goede vriend leren kennen. Wij eten altijd samen. De ene keer kookt hij, de andere ik. Hij heeft een halfzijdige verlamming door een herseninfarct. We helpen elkaar. Het is gewoon een match, we kunnen alles met elkaar bespreken. Dat heb ik nooit eerder gehad in een vriendschap. Ik eet ook 1 keer per week mee in het buurtcentrum en daar ontmoet ik wijkgenoten. Daarnaast doe ik vrijwilligerswerk als taalcoach. Ik help een Poolse vrouw met de Nederlandse taal en bij sociale situaties. En ik laat een hondje uit voor een oudere dame die dat zelf niet meer kan. Ik wil gewoon midden in de maatschappij staan. Als je een beperking hebt, moet je jezelf niet in een hoekje drukken, vind ik. Ik wil juist laten zien wie ik ben en wat ik wél kan.”

Het mooiste werk dat er is

Daarnaast werkt Judith als ervaringsdeskundige. Ze geeft trainingen aan medisch personeel en voorlichting op scholen. “Ik vind dit het mooiste werk dat er is. Het kost heel veel energie maar het geeft ook zo veel. Ik praat wel de hele dag over mijn beperking. Daar moet je tegen kunnen. Maar ik zet het om in iets positiefs. Ik verbeter de zorg en dat is fantastisch. Hoe vaak en wanneer ik werk, bepaal ik zelf. Ik ga ook wel naar kantoor, maar ik doe veel vanuit huis. Dat werkt voor mij perfect.”

Seksualiteit en NAH

Judith heeft nog een belangrijke missie. Ze vindt dat er veel meer gepraat moet worden over seksualiteit en niet-aangeboren hersenletsel. Ze ontwikkelde met een vriendin de training ‘Seksualiteit en NAH’. Er wordt over zo veel intieme zaken gepraat. Waarom niet over seksualiteit? Als je hersenletsel krijgt, is niets meer hetzelfde. Je moet alles weer opnieuw gaan uitvinden en ervaren. Hoe je lijf werkt en dus ook je seksualiteit. Daar moeten we het over hebben met elkaar. Medewerkers zouden daar goed in geschoold moeten worden. Ik heb hier in het Rode Klif de training al mogen geven aan het personeel.

Zo veel activiteiten en zo veel ambities. Hoe houdt Judith het vol? “Soms overvraag ik mezelf en kan ik niets meer. Dat weten ze hier en dan is er hulp. Soms betekent dat ik even meer zorg nodig heb. Of dat ik nieuwe pijnmedicatie nodig heb. Mijn zorgregisseur Jamie regelt dat vaak al voordat het echt nodig is. Dat vind ik het fijne aan InteraktContour; dat je gezien wordt. Zelfs als je het zelf niet door hebt. Er is altijd wel iemand die tegen je zegt: ‘Doe eens rustig aan. Ga eens rustig zitten, hoe gaat het nou echt met je?’.

De pijn vind ik ingewikkeld, maar ik vind het leven leuk. Een feestje zelfs. Een relatie zou leuk zijn, maar ik ben nog jong, het komt zoals het komt.”