Wil Jansen

"Geloven"

Ik ben geboren in 1937 in ’s-Hertogenbosch. Als jongetje had ik een duidelijke droom: ik wilde naar de missie, mensen helpen in “arme landen”. Die roeping bracht me naar het klein seminarie, later het groot seminarie, en uiteindelijk werd ik gewijd tot rooms-katholiek priester. Toch moest ik Nederlands gaan studeren, en dat bracht me op een ander pad.

In die tijd werd ik politiek bewust. De oorlog in Vietnam raakte me diep - ik ging zelfs in hongerstaking. Mijn overtuigingen veranderden, en ik trad uit de kerk en de kloosterorde. Ik volgde mijn hart en ging samenwonen met Willemien, op wie ik verliefd was geworden. We wonen inmiddels al 51 jaar samen, begonnen in een onbewoonbaar verklaard huis in Utrecht. Daar werd ik actief lid van de SP en voerde ik vele acties.

Na een korte periode als metaalbewerker vond ik mijn plek als docent taalbeheersing. Een rol die ik tot mijn pensioen met veel toewijding heb vervuld. Intussen genieten Willemien en ik van onze kinderen en vijf kleinkinderen - een grote bron van vreugde.

Mijn hobby’s waren blokfluit spelen in een kwartet, tennissen, schilderen en werken aan een project rond IT en taal. Maar in 2014 veranderde alles. Een ernstige hersenbloeding bracht mijn leven abrupt tot stilstand. Na de operatie had ik veel hersenschade: ik kon niet meer praten, lezen of schrijven, was verlamd, had apraxie en hemianopsie. Een lange revalidatie volgde in De Hoogstraat, en daarna nog jaren van oefenen en doorzetten.

De artsen zeiden dat er na drie maanden snelle vooruitgang nog twee à drie jaar enige verbetering mogelijk was - daarna niet meer. Maar ik gaf niet op. Mijn doorzettingsvermogen is groot. Nu kan ik weer goed lopen, mijn arm doet het bijna weer normaal. Dankzij een schilder-vrijwilligster via InteraktContour Mantelzorgmatch heb ik het schilderen weer opgepakt - met veel plezier.

Tennissen lukt niet meer, maar ik wandel elke dag. Onderweg probeer ik met mensen in gesprek te komen. Negen jaar lang kon ik geen letter lezen - ik herkende ze niet. Maar ik bleef oefenen. Nu lees ik woord voor woord “Nijntje in de dierentuin”. Het kost me veel moeite, maar er is nog steeds vooruitgang.

Bij InteraktContour probeer ik anderen te laten zien dat er vaak meer mogelijk is dan je denkt. Soms krijg ik daar mooie reacties op. Bij het afscheid van mijn neuroloog in het UMC mocht ik zelfs “optreden” voor haar collega’s - om te laten zien dat er ook ná drie jaar nog vooruitgang mogelijk is.

Communiceren blijft lastig. Met meer dan vier mensen tegelijk lukt het niet goed. Eén-op-één gaat beter. Onderwerpen die ik vaker heb verteld, kan ik redelijk overbrengen. Maar nieuwe dingen formuleren is moeilijk. Ik weet wat ik wil zeggen, maar de woorden komen niet. Dat frustreert, want mijn gesprekspartner weet niet wat er in mijn hoofd zit. Geduld is dan essentieel - en het besef dat ik soms het tegenovergestelde zeg van wat ik bedoel.

Ik wandel vaak op het kerkhof vlakbij. Daar is het rustig, en mensen hebben tijd voor een gesprek. Ik hoop dat er ruimte blijft voor wederzijds contact. En ik merk dat mijn spreken nog steeds verbetert.

Voor de toekomst hoop ik zelfstandig een tablet te kunnen gebruiken. Door mijn apraxie is dat moeilijk - ik kan handelingen niet goed onthouden, en er is veel taal voor nodig. Maar ik blijf proberen. Want ik geloof in vooruitgang, ook als anderen zeggen dat het niet meer kan.