Truus Verhoef

Mijn verhaal

Ruim dertig jaar geleden veranderde mijn leven ingrijpend. Ik kreeg een herseninfarct, en daarmee ook afasie. Alles wat ooit vanzelfsprekend was, moest ik opnieuw leren. Ik heb een jaar gerevalideerd in De Hoogstraat. Het was een intensieve tijd, maar gelukkig kon ik uiteindelijk wel weer lopen.

Mijn twee zoons zaten toen nog op de middelbare school. Mijn man was in die periode mijn rots in de branding. Hij nam veel op zich en zorgde met liefde voor ons gezin. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor. Tegenwoordig weten we dat het belangrijk is om, als het enigszins kan, zelf actief te blijven. Dat helpt bij het herstel.

Om mijn taal te blijven oefenen, ben ik activiteiten gaan doen. Het Afasiecentrum was toen net gestart, op de Paraplu. Daar kom ik nu al bijna dertig jaar. Het is een plek waar ik me thuis voel. Naast de taalactiviteiten ben ik ook begonnen met keramiek. Volgens anderen heb ik veel mooie dingen gemaakt, al ben ik zelf altijd wat kritisch. Wat het bijzonder maakt: ik doe alles met één hand, en ook nog links, terwijl ik van nature rechtshandig ben. De begeleiding is er goed, ik krijg er veel inspiratie, en ik vind de rust en het tempo waarin alles gebeurt heel fijn. Dat maakt het communiceren een stuk makkelijker. En ik geniet ervan om onder de mensen te zijn.

Dat sociale contact is nu nog belangrijker geworden sinds mijn man een aantal jaar geleden is overleden. We waren bijna vijftig jaar getrouwd. De stilte thuis valt me soms zwaar. Gelukkig zijn mijn zoons er altijd voor me - ik kan ze bellen wanneer ik wil. En ik heb lieve kleinkinderen die veel voor me betekenen.

Thuis houd ik me bezig met puzzelen, diamond painting en haken. Zo kom ik de dagen goed door. Tijdens de coronatijd ben ik lichamelijk wel achteruitgegaan, vooral omdat ik minder bewoog. Op een gegeven moment lukte lopen niet meer, en nu gebruik ik een rolstoel. Ik ga binnenkort in een zorgcentrum wonen. Maar gelukkig kan ik dan nog steeds terecht op de Paraplu om te keramieken.