Irmgard Blacquière

Mijn verhaal

Vóór mijn afasie zag mijn leven er heel anders uit. Ik werkte nog, was heel actief en praatte veel - wel vijf kwartier in een uur. Nu nog maar zo’n tien minuten.

De Paraplu voelde vanaf het begin, zo’n 25 jaar geleden, direct als een warme jas. Ik begon er als deelnemer, maar wilde graag meer doen en helpen; zo werd ik er vrijwilliger. Toen kon ik nog beter praten dan nu.
Twee jaar geleden werd mijn afasie erger, na een hartoperatie en vijf weken in coma. Dat was zwaar, maar ik kijk vooral naar wat nog wél lukt. Ik probeer er het beste van te maken.

Ongeveer tien jaar geleden begon ik met keramieken. En dat doe ik elke week nog steeds met heel veel plezier. Ik ben er ook een dagdeel in de week vrijwilliger.
Ik vind het heerlijk om mooie dingen van klei te maken en mooie kleuren te geven. Ik kijk graag naar voorbeelden van anderen en probeer die zo goed mogelijk na te maken. Ik ben niet snel tevreden en als iets mislukt of kapot gaat, begin ik gewoon opnieuw of maak ik iets anders. Thuis heb ik veel van mijn werk staan, zowel binnen als buiten. Dat maakt me blij en ik ben er trots op!

Ik kan gelukkig nog autorijden en geniet van veel fijns in het leven - samen met mijn man, op ons bootje, en met vrienden en familie. En natuurlijk elke vrijdag bij de Paraplu!