Gerard Sluik

Een leven vol verf

Mijn naam is Gerard Sluik. Elf jaar geleden veranderde mijn leven voorgoed toen ik van een erkerdakje viel. Tot dat moment was ik onderhoudsschilder in het particuliere werk, en ik was er goed in - heel goed zelfs. Ik heb met trots vele monumentale panden mogen schilderen, waaronder het prachtige Stadhuis van Utrecht. Soms zelfs bij de burgemeesters thuis. Mijn werk was mijn passie, mijn trots, mijn identiteit.

Naast mijn werk was mijn gezin mijn alles. Samen met mijn vrouw en onze vier kinderen genoot ik van het leven. Ik hield ervan om ons huis netjes en schoon te maken - mijn grote hobby. En als we even weg konden, gingen we graag naar onze caravan in Ermelo. Stilzitten? Dat kende ik niet.

Maar toen kwam het ongeluk. Een hoge dwarslaesie, drie maanden ziekenhuis, een lange tijd op de intensive care, en zelfs een herseninfarct terwijl ik in coma lag. In het begin kon ik niets meer zeggen. Maar ik gaf niet op. Elk jaar gaat het een beetje beter. Veel praten helpt, en thuis spelen we de hele dag hints - en we komen er altijd uit.

Hoewel ik nu alleen nog maar kan zitten, ben ik nog steeds schilder. En kunstenaar. Ik ben trots op wat ik heb gemaakt en nog steeds maak. Mijn handen mogen dan beperkt zijn, mijn creativiteit is dat zeker niet. Mijn kunst is mijn stem, mijn verhaal, mijn kracht.

Ik geniet van het leven. Uit eten gaan, een dagje naar de camping - dat maakt me blij. Mijn vrouw en Hans zijn mijn steunpilaren, net als mijn kinderen. Saskia, een van onze thuiszorgmedewerkers, heeft een speciaal plekje in mijn hart. En mijn Teckel Takkie? Dat is mijn grote vriend.

Mijn droom? Een expositie van mijn kunstwerken. Een plek waar ik mijn werk kan laten zien, mijn verhaal kan delen, en mensen kan raken. Wat zou ik trots zijn…