Bert van Westrenen

Stilte, structuur en nieuwe kracht

Vroeger werkte ik in de herenmode. Eerst in Utrecht, later zo’n twintig jaar in Amsterdam, waar ik zelfs mijn eigen zaak had. Het was een drukke, levendige tijd waarin ik genoot van reizen, uit eten gaan en het samenzijn met mijn partner Hans, met wie ik sinds 1990 mijn leven deel.

In 2012 veranderde alles. Ik werkte inmiddels weer in Utrecht, nog steeds in de herenmode, toen ik op mijn werk werd getroffen door een herseninfarct. Wat volgde was een lange periode in het ziekenhuis en daarna revalidatie in De Hoogstraat. Mijn mobiliteit werd beperkt, maar het meest ingrijpend was de blijvende afasie. Jaren van verdriet, frustratie en onzekerheid volgden.

Maar langzaam vond ik mijn weg terug. Al bijna tien jaar leef ik met meer rust en acceptatie. Mijn energie is beperkt en ik ben gevoeliger voor prikkels, dus structuur en voorspelbaarheid zijn nu belangrijk voor mij. Waar ik vroeger hield van het onverwachte, zoek ik nu houvast in het bekende.

Communiceren blijft een uitdaging. Vooral met mensen die mij nog niet kennen, is het lastig om uit te leggen wat er speelt. Gelukkig begrijpen mijn vrienden me goed, ook als het wat langer duurt. Met woorden, gebaren en mijn iPad - vol foto’s en plattegronden - lukt het altijd om elkaar te vinden. In het begin dachten mensen soms dat ik hen niet begreep en gingen ze harder praten. Maar dat is niet nodig: ik begrijp gesproken en geschreven taal prima. Het probleem zit in het zenden - praten en schrijven - dát is moeilijk.

Vandaag de dag heb ik vrede met mijn situatie. Die rust geeft me vertrouwen in de toekomst. Ik geniet van de reizen die ik met Hans maak, van onze hond die mijn leven verrijkt, en van de creatieve uitlaatklep die ik heb gevonden op het Afasiecentrum. Daar kan ik mezelf zijn, mijn verhaal vertellen zonder woorden, en mijn kracht laten zien.